در ۲۴ ساعت ابتدایی پرورش جوجه، میزان و شدت نور بایستی زیاد باشد. درواقع بهتر است که روز اول به‌طور کامل روشنایی بدون خاموشی داده شود تا جوجه با محیط و فضای آبخوری و دان خوری آشنا شود. بهترین برنامه نوردهی برای جوجه ها ۲۳ ساعت روشنایی با ۱ ساعت خاموشی تا پایان دوره است.

دما در ۲۴ ساعت اولیه ورود جوجه به داخل سالن بین ۳۲ تا ۳۵ درجه سانتی‌گراداست و تا یک هفته در این رنج باقی می‌ماند. این دما به جوجه‌ها فرصت می‌دهد با خیال راحت آب و غذا بخورند؛ و هر هفته حدود ۳ درجه از دمای سالن را بایستی کم نمود به‌گونه‌ای که در هفته آخر پرورش (هفته ششم) به ۱۸ الی ۲۱ درجه سانتی‌گراد برسد؛ زیرا با افزایش سن یا وزن مرغ تولید حرارت این پرنده هم بیشتر می‌شود لذا بایستی به‌موازات آن میزان دما را کاهش داد در غیر این صورت افزایش درجه حرارت محیط سبب کاهش مصرف غذا و درنتیجه کاهش رشد می‌گردد.

منبع رطوبت سالن مرغداری شامل دو بخش است :
۱- رطوبت بستر
۲- رطوبت فضا.

اگر میزان رطوبت سالن زیاد شود سبب تولید آمونیاک، ظهور بیماری کوکسیدیوز و رشد میکروارگانیزم هایی مانند باکتری و قارچ می‌شود و اگر هم میزان رطوبت کم باشد سبب افزایش گردوغبار، افزایش بیماری، افزایش هزینه‌های تهویه و… می‌شود. بهتر است که رطوبت بستر برای جوجه‌ها ۲۰ تا ۴۰ و برای مرغ‌های بالغ ۱۰ تا ۲۰ درصد باشد. همچنین رطوبت فضای سالن در ابتدای دوره پرورش ۶۵ تا ۷۰ درصد و سپس با افزایش سن پرنده به ۵۰ تا ۶۰ درصد تقلیل یابد.

انجام تهویه و داشتن یک سیستم کارآمد در سالن مرغداری به دلایل زیر ضروری است:

•  مرغ یک موجود زنده است و احتیاج به هوای تازه و اکسیژن دارد.
• مدیریت و دفع رطوبت اضافی در سالن پرورش.
• تحقق بخشیدن به مدیریت دما.
• دفع گازهای سمی.

اگر تهویه به‌درستی انجام نگیرد سبب فعالیت میکروارگانیزم ها بر روی بستر و درنتیجه تولید گازهای سمی می‌شود که مسمومیت تنفسی، کاهش تولید و ضعف مرغ‌ها را می‌تواند به همراه داشته باشد.

این موضوع تأثیر زیادی بر روی عملکرد پرنده دارد. کف سالن پرورش، ظرفیت تعدادی مرغ را دارد و عواملی همانند فصل پرورش، نوع سالن ازنظر بستر، نوع مرغ (گوشتی، تخم‌گذار و مادر)، شرایط محیطی، فضای آبخوری و دان خوری، وزن نهایی همگی بر میزان تراکم گله اثر دارند. در سیستم ایران به ازای هر ۱۰ تا ۱۳ قطعه جوجه گوشتی ۱ مترمربع فضا در نظر گرفته می‌شود اما اگر بر اساس وزن نهایی باشد معمولاً به ازای وزن ۲/۲ کیلوگرم ۱۵ قطعه و به ازای وزن ۵/۲ کیلوگرم ۱۳ قطعه جوجه گوشتی در هر مترمربع پرورش داده می‌شود.

واکسیناسیون در گله بایستی مطابق با به‌کارگیری یک برنامه جامع و مدون از سوی سازمان دامپزشکی باشد. مهم‌ترین بیماری‌هایی که طیور گوشتی را علیه آن‌ها واکسینه می‌کنند شامل برونشیت عفونی، نیوکاسل، گامبورو است. همچنین برای مصرف واکسیناسیون می‌توان از روش‌هایی همانند اسپری، قطره چشمی، آشامیدنی و تزریقی استفاده نمود.