نقش تغذیه مناسب بر مقاومت جوجه‌ها در مقابل عوامل(اریا منتخب پارسیان)

سايت دوم اريا منتخب

چرخه زمانی یک دورة تولید جوجه های گوشتی به مرور زمان کاهش یافته و احتمالا در آینده نیز کاهش خواهد داشت. بلافاصله پس از خروج از تخم، تغییرات اساسی در فاکتورهای رشد فیزیکی و گوارشی جوجه‌ها رخ می دهد و این زمان دارای اهمیت فراوانی است. جوجه‌های گوشتی بعد از خروج از تخم، از لحاظ آناتومیکی به نظرکامل می‌رسند ولی سیستم‌های گوارشی، ایمنی و تنظیم حرارت آنها، احتیاج به بلوغ و رشد بیشتری دارند. زمان شروع تغذیه آغازین در رشد و توسعه دستگاه گوارش و رشد کلی پرنده حیاتی می باش ولی تاکنون اثر آن بر روی سیستم تنظیم حرارت بخوبی بررسی نشده است رشد سیستم تنظیم حرارت : بطور تجربی جوجه ها بعد از خروج از تخم بواسطه زمان‌های مورد نیاز جهت تعیین جنسیت، جمع آوری و حمل و نقل، گاهی تا ۷۲ ساعت بعد به مزرعه پرورشی می‌رسند. این زمان باعث تاخیر در مصرف دان و تاثیر منفی در وزن گیری به‌دلیل کاهش رشد روده ها و رشد عضلات می گردد. همچنین می تواند باعث اختلال در رشد سیستم تنظیم حرارت گردد. بلافاصله پس از خروج از تخم، جوجه‌ها از نظر سیستم تنظیم حرارت بدن، بصورت “خونسرد” بوده و بعد از گذشت ۵ تا ۱۰روز به تدریج “خونگرم” می‌شوند. دمای مطلوب بدن جوجه های تازه از تخم خارج شده بین ۴۰ºC تا ۴۰/۶ºC می باشد و قرار گرفتن در این دما از نظر حرارتی برای آنها مناسب بوده و رفتارشان از لحاظ خوردن، آشامیدن و خوابیدن طبیعی خواهد بود. جهت نشان دادن اثر جیره‌های غذائی مختلف در رشد سیستم تنظیم حرارت جوجه های تازه از تخم خاج شده، تحقیقی در هلند و دانشگاه واگنیژن انجام گردید. دمای مقعدی و کاهش آن هنگام در معرض سرما قرار گرفتن جوجه ها، به عنوان معیار جهت بررسی رشد سیستم تنظیم حرارت در نظر گرفته ش تغییرات جیره غذائی: جوجه های تاز از تخم خارج شده از مادر گوشتی نژاد هیبرو و در سن ۴۰ هفتگی، در روز ۲۰ انکوباسیون، از هچری جمع آوری شدند و بلافاصله به ۵ گروه تغذیه‌ای تقسیم شدند: گروه۱ – جیره‌ای داده نشد. گروه۲-جیره پلت دکستروز خرد شده. گروه ۳- جیره آلبومن پخته شده. گروه۴- جیره پری استارتر تجاری حاوی MJ OF ME/kg 12 ، kg/g232 پروتئین خام، kg/g65 چربی خام. گروه ۵- جیره پری استارتر تجاری حاوی چربی اضافه شامل kg/ MJ OF ME 13، kg/g232 پروتئین خام، kg/g 149 چربی خام. آب نیز بدون محدودیت در دسترس بود. دمای اتاق در بدو ورود جوجه‌ها روی ۳۵ºC تنظیم شده بود و تا روز سوم پس از هیچ، روزانه ۰/۵ºC کاهش داده شد. در روز ۲ و ۳ بعد از هیچ، نیمی از جوجه‌ها بصورت جداگانه در قفس‌های سیمی قرار داده شدند و برای نیم ساعت در معرض سرمای ۲۰ºC قرار گرفتند. دمای مقعدی آنها قبل، بلافاصله بعد و ۳۰ دقیقه بعد از در معرض سرما قرار گرفتن اندازه گیری شد. کنترل دمای بدن : نتایج نشان داد که دمای مقعد جوجه هائی که با جیره پری استارتر و پری استارتر با چربی اضافه و جیره دکستروز تغذیه شده بودند (به ترتیب ۴۰/۶ºC 40/4ºC ، ۴۰/۷ºC)، درمقایسه با جوجه های تغذیه نشده و تغذیه شده با جیره آلبومین (به ترتیب ۳۹/۵ºC و ۳۹/۸ºC)، بالاتر بود. دمای مقعدی در تمامی گروه‌ها هنگامی که در معرض سرما قرار گرفتند، کاهش یافت. بیشترین میزان اُفت دمای مقعد در جوجه هایی که با جیره آلبومین تغذیه شده بودند رخ داد (۲/۱ºC)، بعد از آن جوجه هائی که جیره‌ای دریافت نکرده‌بودند (۱/۲ºC)، سپس جوجه هایی که با جیره دکستروز تغذیه شده‌بودند (با۱/۲ºC) و در نهایت جوجه هایی که با پری استارتر و پری استارتر همراه با چربی اضافه تغذیه شده بودند قرار گرفتند (به ترتیب با اُفت ۰/۶ºC و ۰/۷ºC). بیشترین وزن در جوجه هایی که با جیره‌های پری استارتر تغذیه شده بودند، دیده شد که بطور میانگین حدود ۷۰ گرم در روز سوم بعد از هچ، بدست آمد. در این روز جوجه هایی که با آلبومین تغذیه شده بودند از جوجه هایی که با دکستروز تغذیه شده بودند و یا گروهی که جیره ای دریافت نکرده بودند، وزن بیشتری گرفتند (به ترتیب ۴۴گرم نسبت به ۳۹ گرم و ۳۸ گرم) اهمیت جیره بعد از هچ : جوجه هایی که بوسیله جیره های پری استارتر تغذیه شده بودند دمای اولیه مقعدی بالاتر، مقاومت بیشتر در مواجه با سرما (با توجه به کاهش کمتردمای مقعدی) و وزن گیری مناسب‌تری نسبت به سایر گروه‌های مورد آزمایش داشتند