در پرورش جوجه های بومی فقط مرغ هایی را انتخاب کنید که ویژگی های برتر از جمله موارد زیر را دارند:
– شانه باید بزرگ، قرمز و صاف باشد
– اطراف چشم و منقار باید کم رنگ یا سفید باشد
– واتل باید نرم و صاف باشد
– دریچه باید بزرگ، گرد، مرطوب و رنگ پریده باشد
– استخوان های لگن باید نرم و دور از هم باشند

مرغ هایی را انتخاب کنید که سالم، فعال، با پرهای براق و بدنی خوش فرم باشند تا تعداد قابل قبولی تخم های بارور تولید کنند. نسبت خروس به مرغ باید 1:8 حفظ شود. اگر تعداد خروس‌ها از این مقدار بیشتر شود، ممکن است منجر به دعوا و افزایش هزینه خوراک شود. خروس هایی را انتخاب کنید که از یک گله سریع رشد می کنند و سالم و تهاجمی هستند.

جمع آوری تخم مرغ

مرغ ها معمولاً از ساعت 9 صبح تا 3 بعد از ظهر تخم می گذارند. جمع آوری تخم باید به صورت روزانه انجام شود و فقط یک تخم مرغ در لانه باقی بماند تا مرغ ها را تشویق به تخم گذاری بیشتر کند. این امر باعث می شود که مرغ ها بهتر از تخم مرغ ها مراقبت کنند. جمع آوری منظم تخم مرغ های ترک خورده و کثیف را کاهش می دهد. همچنین ثابت شده است که میزان تخمگذاری را قبل از جوجه کشی افزایش می دهد.

انتخاب تخم برای جوجه کشی بسیار مهم است زیرا این یکی از عوامل تعیین کننده کیفیت جوجه هایی است که جوجه ریزی می شوند. تخم مرغ با کیفیت بالا به احتمال زیاد جوجه های با کیفیت تولید می کند. در زیر نکاتی برای تولید جوجه های مرغوب آورده شده است.

– اطمینان حاصل کنید که لانه/مناطق تخمگذار همیشه تمیز هستند.
-تخم های انکوبه شده باید دارای اندازه و فرم مناسب (تخم مرغی شکل)، سالم بدون ترک و پوسته ضخیم باشند. شما می توانید با زدن آرام دو تخم مرغ به هم تشخیص دهید که پوسته ضخیم یا بدون ترک است. تخم مرغ های بدون پوسته ضخیم و بدون ترک به نظر خوب و جامد می رسند در حالی که تخم مرغ های با پوسته نازک و ترک خورده صدای شکستگی دارند.
– تخم‌های جوجه‌آوری را در جای خشک و خنک نگهداری کنید تا زمانی که برای جوجه‌کشی آماده شوند.
– از یک سبد یا جعبه مقوایی برای نگهداری تخم مرغ استفاده کنید.
– تخم های جوجه کشی را حداکثر به مدت 5 7 روز قبل از جوجه کشی نگهداری کنید.
– اگر مدت زمان نگهداری بیش از 7 روز باشد، تخم مرغ ها باید در محفظه سبزیجات یخچال قرار داده شوند و یک روز قبل از جوجه کشی خارج شوند (چه به روش طبیعی یا مصنوعی انجام شود). جوجه کشی مصنوعی با استفاده از دستگاه جوجه کشی انجام می شود.

جوجه خواری یکی از ویژگی های مرغ است که می تواند به کاهش تولید تخم کمک کند. مرغ ها به طور طبیعی روی تخم ها می نشینند تا زمانی که از تخم بیرون بیایند. با این حال، مطالعات نشان می دهد که این عمل باعث کاهش سرعت تولید تخم می شود. بنابراین استفاده از دستگاه جوجه کشی مصنوعی ضروری تلقی می شود. اگر کشاورز بودجه ای برای خرید دستگاه جوجه کشی نداشته باشد، می تواند هفته ای یک بار تخم های جوجه کشی را به هچری تجاری بیاورد و 21 روز پس از آن جوجه ها را جمع آوری کند، با هزینه بر اساس هزینه توافق شده برای هر تخم جوجه کشی.

هنگامی که مرغ برای مدت طولانی روی لانه می نشیند، این نشان دهنده بچه زایی است. برای جلوگیری از شروع بچه زایی، مرغ را از لانه خارج کرده، بدن آن را در سطل آب فرو کنید و آن را روی زمین یا در محلی با نور مناسب قرار دهید. می توان از طناب های کراوات خروس (ایتامبانگ) برای جدا کردن مرغ مولد از گله استفاده کرد. مراحل گفته شده را به مدت پنج روز متوالی انجام دهید و مرغ را به گله برگردانید. این به مرغ کمک می کند دوباره تخم بگذارد و تولید تخم مرغ را در سال افزایش می دهد.

مراقبت از جوجه ها

مراقبت از جوجه هایی که به تازگی هچ شده اند بخش بسیار مهمی در پرورش مرغ بومی است. حساس ترین دوره زندگی یک مرغ از زمانی شروع می شود که از تخم بیرون می آید تا یک ماهگی. طبق مطالعات انجام شده، این دوره زمانی است که جوجه های زیادی بیمار می شوند و می میرند.

برای تشویق مرغ ها به از سرگیری تخم گذاری، بهتر است فورا جوجه ها را از مرغ ها جدا کنید. جوجه ها به یک خانه پرورشی منتقل می شوند، جایی که جوجه ها از روز جوجه ریزی تا زمانی که بدون گرمای اضافی زنده می مانند، در آن محبوس می شوند. این سازه از جوجه ها در برابر باران، بادهای شدید، تغییر شرایط آب و هوایی و شکارچیان محافظت می کند. یک خانه پرورش دهنده متوسط ​​با ابعاد 2 فوت × 3 فوت × 1 فوت می تواند 20 30 جوجه را از روز 1 تا حدود 3 4 هفتگی در خود جای دهد.

نکات زیر در مراقبت از جوجه ها آورده شده است:
1. از یک لامپ رشته ای یا نور 1 واتی در هر سر استفاده کنید تا گرمای کافی فراهم شود.
2. از در دسترس بودن آب و خوراکی که به راحتی توسط جوجه ها قابل دسترسی باشد اطمینان حاصل کنید. بهتر است جوجه ها بلافاصله پس از ورود به خانه مولدین تغذیه و آب بنوشند.
3. از انبوه روزنامه های قدیمی به عنوان پوشش کف یا مواد بستر جاذب استفاده کنید تا زمانی که جوجه ها 3 5 روزه شوند، غذاها را می توان پراکنده کرد. هر روز، لایه بالایی شمع را بردارید تا مطمئن شوید که خوراک ها جدید هستند و مواد بستر تمیز هستند.
4. بعد از 3 5 روز دیگر نیازی به کف پوش نیست. در عوض، از یک فیدر کم عمق مانند یک میله بامبو که به وسط تقسیم شده است یا از طرح های دیگر ساخته شده از چوب، پلاستیک یا آهن گالوانیزه استفاده کنید.
5. ایمن سازی پرندگان در برابر آفات از سن 7 9 روزگی. از یک دامپزشک یا تکنسین در مورد راه های مناسب ایمن سازی بپرسید.

مرغ پرورش دهنده خانه

رفتار جوجه ها را مشاهده کنید زیرا این نشانه خوبی از دمای جوجه ریزی است. اگر هوا خیلی گرم باشد، جوجه ها تمایل دارند از منبع نور دور بمانند. اگر هوا خیلی سرد باشد، جوجه ها تمایل دارند خیلی نزدیک جوجه بمانند. یک شاخص خوب برای اینکه به دمای مناسب پرورش دهنده رسیده اید (به اندازه کافی بین گرم و سرد متعادل شده است) زمانی است که جوجه ها به طور مساوی در خانه پرورش دهندگان توزیع می شوند.

مراقبت از مرغ بومی پرورش دهنده

جوجه ها پس از یک ماه اقامت در پرورشگاه به مکان بزرگتری روی زمین (مرحله سفت شدن) منتقل می شوند. قفس که باید اندازه آن 1 فوت در هر سر باشد، تا زمانی که جوجه به 2 و نیم ماهگی برسد استفاده می شود. این فرآیند به جوجه ها اجازه می دهد تا قبل از رها شدن در محدوده، سازگار شوند و قوی تر شوند. مرحله رشد از 2 5 ماهگی است. منطقه رشد باید دارای علف و حبوبات باشد تا هزینه خوراک به حداقل برسد و سلامت جوجه های پرورش دهنده تضمین شود. ایمن سازی در برابر آفات (آفت پرندگان/بیماری نیوکاسل) در 30 روزگی 28 روزگی و پس از آن هر ماه یکبار باید انجام شود. برای ایمن سازی مناسب با دامپزشک یا تکنسین هماهنگ کنید.

مسکن

جوجه های بومی باید دارای سازه های اسکان فراوانی باشند که بتوانند در طول شب در آنجا بخوابند، در هوای بارانی سرپناهی پیدا کنند و زمانی که در سن تخم گذاری هستند لانه بسازند. برای پرورش دهندگان و پرورش دهندگان مسکن مناسب با 12 متر مربع برای هر پرنده فراهم کنید. برای جلوگیری از جنگ و شیوع بیماری، پرندگان هم سن را در خانه قرار دهید. برای افزایش تولید تخم مرغ، پرندگان را در قفس های جداگانه با لانه و محدوده قرار دهید. آنها همچنین باید با جیره های تخمگذار مخلوط با مواد خوراک محلی مانند سبوس برنج، پوسته برنج، کوپرا و ذرت تغذیه شوند.

تغذیه

جوجه های بومی ممکن است با خوراک های معمولی مانند ذرت آسیاب شده، پوست برنج، سبوس برنج، کنجاله کوپرا، بلغور برنج، سبوس ذرت و حتی باقیمانده های آشپزخانه مانند برنج، نان و نارگیل خشک شده تغذیه شوند. همچنین توصیه می شود که جوجه ها از زمان جوجه کشی تا سن 1 ماهگی به صورت تجاری شروع به غذا کنند.

هنگامی که جوجه به 1 و نیم ماهگی رسید، ممکن است به تدریج غذاها اصلاح شود. مقدار خوراک های تجاری ممکن است کاهش یابد در حالی که خوراک های معمولی ممکن است افزایش یابد. جوجه ها همچنین باید برای تغذیه از منابع موجود در محیط اطراف خود آموزش ببینند.

جوجه های بومی را می توان با خوراک های مخلوط شده در خانه با 50 درصد سبوس برنج، 20 درصد ذرت و 30 درصد کوپرا تغذیه کرد. در صورت تمایل، غلظت خوراک ممکن است 75 درصد از مخلوط مذکور و 25 درصد خوراک تجاری باشد. اطمینان حاصل کنید که فیدر بیش از 1/3 ظرفیت آن پر نشده باشد تا از هدر رفتن خوراک جلوگیری شود.

ارائه مراقبت های بهداشتی

نکات زیر برای پیشگیری از بیماری های جوجه های بومی ذکر شده است:
– قبل از معرفی گله جدید، از تمیزی محل اسکان، فیدرها، آبخوری ها و سایر تجهیزات اطمینان حاصل کنید.
– تامین مواد مغذی غذایی کافی و متعادل جوجه ها برای افزایش مقاومت آنها در برابر بیماری ها.
– واکسن آفت پرندگان و آبله مرغان را تزریق کنید.

درمان بیماری های رایج جوجه ها

بیماری تنفسی: پرندگان بیمار را به مدت 1 هفته حبس کنید و دارو را در آب قرار دهید. پرندگان را به مدت 2 3 ساعت قبل از نوشیدن آب از آنها محروم کنید.

آبله مرغان: هر روز تنتور ید را روی زخم ها قرار دهید. به پرندگان آب دارویی بدهید. برای پیشگیری از آبله مرغان واکسن را در 2 ماهگی تزریق کنید.

آفت پرندگان (NCD): پرندگان باید در سن 1 هفتگی یا بین 7 10 روزگی در برابر بیماری نیوکاسل واکسینه شوند. واکسیناسیون مجدد را در 30 روزگی 28 روزگی انجام دهید تا از ابتلا به آفات جلوگیری کنید زیرا آفت پرندگان می تواند یک گله کامل را از بین ببرد. فورا پرندگان بیمار را از پرندگان سالم جدا کرده و در خانه/قلم دیگری حبس کنید. پرندگانی که در اثر بیماری می میرند باید در زمین دفن شوند یا سوزانده شوند.